کافئین برای ورزشکاران
تاریخچه ی استفاده از کافئین به زمان های عصر حجر بر می گردد. میوه ی نارس گیاه قهوه (دانه های قهوه) برای دم کردن یک نوشیدنی با خواص تحریکی استفاده می شد. این نوشیدنی پر از کافئین، بعدها با یک نوشیدنی تهیه شده از دانه های برشته شده‌ی قهوه تعویض شد. کافئین یکی از داروهای بسیار پرمصرف در اروپا و آمریکا است و مدت زیادی است که توسط ورزشکاران برای افزایش عملکرد سیستم های بدن استفاده می شود.
اخیرا کافئین توسط کمیته‌ی بین المللی المپیک (IOC) از فهرست مواد غیرمجاز حذف شده است. پیش از ژانویه ۲۰۰۴، کافئین یکی از اندک موادی بود که IOC برای آنها یک محدوده‌ی قابل تحمل قرار داده بود. به دلیل اینکه کافئین میتواند عملکرد ورزشی را تحت تاثیر قرار دهد؛ لذا استفاده از آن از نظر اخلاق ورزشی در مسابقات بحث برانگیز است.
کافئین به طور طبیعی در ۶۳ گونه‌ی گیاهی به صورت انواع مختلف گزانتین متیل دار شده وجود دارد. کافئین و مواد مربوط به کافئین، می توانند در غذاها و نوشیدنی های زیادی یافت شوند. اما منابع اصلی این ماده دانه های قهوه، برگ های چای، دانه های کاکائو و دانه های کولا هستند. قهوه ۷۵ درصد کل مصرف کافئین را در بر میگیرد.
کافئین به راحتی پس از مصرف جذب می‌شود، سطوح خونی آن افزایش می یابد و پس از تقریبا ۶۰ دقیقه به اوج می‌رسد. نیمه عمر آن بر اساس گزارش های موجود بین ۲ تا ۱۰ ساعت است. کافئین در کبد تجزیه می‌شود دفع واحدهای متیل گروه های گزانتین و اسیدهای متیل اوریک در ادرار را به همراه دارد.